* 25 juli Amsterdam - Orlando

United heeft sinds enige tijd nieuwe bagageregel, voorheen mocht je p.p. 2 koffers mee nu nu nog maar een, voor een tweede betaal je 50 dollar extra. Met het oog op deze nieuw regel en ons zelfkennende, 1 koffer p.p. heen geen probleem maar terug redden we dat nooit, hebben we nu heel slim, vinden we zelf,  de koffers gepakt.

We hebben nu  twee volle koffers mee plus een grote lege reistas met daarin nog 2 lege kleinere trolleys, die we op de terugweg als extra handbagage gebruiken.(dat mag dan weer wel van United) .

Omdat we thuis al hebben ingecheckt kunnen we gelijk aansluiten in de bagage-drop off rij, we zijn snel aan de beurt maar worden geholpen door iemand die er die dag niet veel zin in had, ze zij geen boe of bah. Maar daar laten we onze dag niet door verpesten hoor.

Hierna heb ik de rest van het gezin even m’n nieuwe werkplek laten zien, daar waren ze zeer over te spreken, veel lichter, mooiere gangen, een gezellig kantoor en een schitterend uitzicht, was hun conclusie.

Daarna naar beneden naar de paspoortcontrole, verliep ook allemaal vlot, we hebben nog wat geshopt, de nieuwe “huiskamers” bekeken op de Holland Boulevard,  en toen was het alweer tijd om naar de de gate te gaan.

“Ja we hebben het zelf ingepakt, het zijn onze eigen spullen, we hebben niets geleend” en nog een paar van dat soort antwoorden op de vragen van security en we mochten door de bodyscan.

Vrij snel startte het boarden en zaten we in onze economy plus stoelen, lekker veel ruimte, scheelt toch echt wel. Over de vlucht verder valt niet veel bijzonders te vertellen, verliep voorspoedig, het eten was, as usual chicken or pasta, Prospero heeft bijna de hele vlucht geslapen, de kinderen vermaakten zich met de films, muziek en nintendo en zelf heb ik lekker zitten luistern naar boek van René Appel en podcasts van radio 538.

Met iets vertraging en hele donkere lucht landden we in Washington, na de gebruikelijke  foto’s van vingers en gezicht, en een hoeveelheid aan gestempel waren we weer goedbevonden en mochten we naar binnen. Zelf bagage opgehaald en gedropt voor volgende vlucht, securitycheck, ik piep weer eens, maar mag me na handmatige fouillering gelukkig weer bij de rest aansluiten en dan gaan we op weg naar onze volgende gate D29. Dat is nog een heel eind lopen, maar wel lekker na die lange zit, en Prospero gaat steeds sneller want naast gate D29 is de smoking area, alsof ze het hier bij de gateplanning wisten. :)

Overal staan oplaadzuilen, echt handig, we moeten toch nog een half uur wacht en hangen de DSi XL en mobiel aan het stroom. Ondertussen was het keihard gaan regenen en onweren waardoor er kort een afhandelingsverbod op het platform gold, we worden gewaarschuwd voor eventuele vertraging.

Gelukkig klaart het op en vertrekken we gewoon op tijd. Dit is een kort vluchtje, 2 uurtjes, dat lichtelijk verpest wordt door een hele drukke Belgische familie die achter ons zit met 3 kleine kinderen, die keihard schreeuwen, rennen en tegen onze stoelen aanbeuken. (daar heb ik natuurlijk wel wat gezegd, je kan kinderen toch leren, even rennen, even druk maar nu stil zitten, er zijn nog meer mensen aan boord). En tot overmaat van ramp heeft de vader nog nooit van deodorant gehoord en elke keer als hij met z’m armen wiebelt, komen er vieze luchten langs. Bah.

Maar ook hier laten we ons goede humeur niet verpesten.

Precies op tijd (19.00) komen we in Orlando aan, nemen de monorail en pikken onze bagage op. Vorige week heb ik ons nog snel als Dollar Expresslid aangemeld, dus we gaan nu checken of het werkt. We slaan de autoverhuurbalies in de hal over, daar staan lekkere rijen, en stiefelen gelijk af op de expressbalie in de garage. Hier houd ik me van de domme – wist namelijk al dat American Vacations onze reservering niet aan ons dollarexpressaccount had kunnen koppelen, omdat we via het reisbureau een special tarief hebben –  dus dat koppelen moest de Dollar-mevrouw doen. De coupon voor de upgrade werkte helaas niet, dat gold alleen voor “normale” auto’s zei zij, niet voor SUV’s. Ook konden we niet kiezen, maar kregen we de sleutels mee van een witte Ford Escape, met 6000 miles op de teller. Maar helemaal prima hoor, ophalen bij Expressbalie werkte prima, 40 minuten na landen reden we de garage uit.

De GPS was nog even satellieten aan het zoeken, dus we deden maar wat op goed geluk en kozen we een richting, al snel bleek dat we goed zaten. In een klein uurtje kwamen we aan bij ons hotel in Mount Dora. Inmiddels waren allemaal wel een beetje aan het instorten, het was ook al bijna 03.00 uur in Nederland, toch waren we een beetje misselijk van de honger, het laatst hadden we een broodje gegeten in het vliegtuig naar Washington.

We gooiden onze bagage in de kamer en reden naar Perkins. Daar werden door een aardige een serveerster geholpen, maar terwijl wij dachten schiet nou eens op met die kaart, begon ze een heel verhaal en vroeg  waar we vandaan kwamen. Op ons antwoord Holland volgde “ah the UK” , nouja nevermind laten we het maar op Europe houden dan, ze was wel heel vriendelijk en het eten stond binnen een mum van tijd op tafel.

Na dit flitsende bezoekje terug naar de kamer, de gebruikelijke sanitaire handelingen en we stortten ons “te’ bed.