* 28 juli Lake City – Panama City Beach

 

Gelijk voor ik het vergeet: iedereen weer hartelijk bedankt voor de berichtjes, altijd weer leuk om te lezen.

En nog een mededeling van huishoudelijke aard: automatisch op de hoogte gehouden worden als er een nieuwe dag gepubliceerd is, ik ben namelijk niet zo punctueel :) , kan door door een (lege) e-mail te sturen naar update-subscribe@diazmadrid.nl

Maar nu weer verder met het verslag.

Als we de volgende dag wakker worden voelt Aletta  zich gelukkig weer beter, de slaap en de paracetamol hebben hun werk gedaan. Wat het was weten we niet, misschien te veel gepeddeld met haar handen.

Voor vandaag staat er niets gepland, eerst maar eens ontbijten bij de IHOP. Als we binnenkomen zien we de jongen die ons gisteren incheckte in het hotel nu als kelner in de bediening. Ik denk dan gelijk “in Amerika is het niet altijd zo goed geregeld als bij ons en moet je soms wel 2 (of zelfs 3) jobs hebben om rond te kunnen komen”. Aletta vindt het niet zo bijzonder, zij heeft tenslotte ook twee banen, vakkenvullen bij AH en de krant rondbrengen op zondag, zegt ze. Tja dat is ook weer waar.

We waren gebleven bij het ontbijt, nou dat smaakte prima, ondertussen bespreken we waar we naar toe gaan vandaag. De kinderen willen graag zo ver mogelijk rijden, dat vinden ze leuk. Na nog even fitnessen en zwemmen bij het hotel pakken we de spullen in en stellen de GPS in op Pensacola, zo’n 300 miles, en zien wel waar we uitkomen.

Over de I-10 gaan we richting Tallahassee, we rijden door een mooie omgeving en genieten van het landschap. Na zo’n 2,5 uur gaan we de snelweg af naar Torreya State park. Ik had namelijk gelezen dat er daar een mooi uitzichtspunt zou zijn  De weg er naar toe is ontzettend mooi, af en toe een ranch en verder lijkt het wel alsof we alleen op de wereld zijn.

Bij het park aangekomen droppen we 3 dollar fee in de box en rijden verder, het is er uitgestorven. Je kunt er verschillende hikes doen, maar daar hebben we geen zin in, veel te warm en geen tijd. We rijden (een klein stukje) tot het eind en parkeren de auto.

We lopen het grasveld op naar het Gregory House, een “plantation home” dat in Ocheese stond, aan de andere kant van de rivier, en ooit het middelpunt was van een de grootste katoenplantage van Calhoun’s County. Tijdens de burgeroorlog (1861-1865) werd het regelmatig bezocht door Confederate troops, troepen van de afgescheiden zuidelijke staten.

 

 

In de jaren dertig toen het Torreya park werd ontwikkeld vatte men het plan op het inmiddels vervallen huis hier op een hoge cliff te plaatsen en op te knappen. Achter het huis, zie je in de diepte de Apalachicola Rivier en de Calhoun en Jackson Counties erachter. We drinken hier wat en Prospero maakt van de gelegenheid gebruik om even een sigaretje te roken. Na deze korte stop besluiten we binnendoor naar Panama City Beach te rijden.

De omgeving blijft mooi en we rijden door stille, soms bijna verlaten plaatsje, met soms schitterende huizen en dan weer vervallen troep, huizen en gebouwen, waarvan het net lijkt alsof men er zo in een keer is vertrokken en alles gewoon heeft laten staan met de auto nog voor de deur. Het heeft iets “ghosttownachtigs”. Hoe dichter we bij de kust komen hoe drukker het wordt.

In Panama City Beach aangekomen rijden we eerst naar het Beachbomber hotel en vragen de prijs. $139 per nacht uitzicht op zee, vervolgens rijden we naar Sandpiper Beacon Beach hotel, met Roomsavercoupon $119, maar geen internet en het is een hoekkamer deels zeezicht. We kijken nog even verder, keuze zat, het is een aan een aaneenschakeling van hotels, appartementen en huizen voor de verhuur langs de kust. We stoppen bij Palmetto Inns en Suites, het ziet er goed, de kamer kost $129. We nemen deze kamer. We krijgen een mooie, ontzettend ruime kamer met balkon op de 5e verdieping. Heerlijk.

We kleden ons om en gaan lekker naar het zwembad, van het zwembad loop je zo het strand op, er is hier trouwens niets te merken van de “oil spill”, had wel gelezen dat er een paar weken geleden teerballetjes op het strand gevonden waren. Dat is opgeruimd en het strand wordt dagelijks in de gaten gehouden. De jongens gaan de zee nog in, het waait hier flink en de golven zijn lekker hoog. Aletta en ik houden het snel voor gezien, er drijft allemaal groen “slappe sla” in en dat vinden wij niks. Maar zo bij het zwembad met een boekje kom je de middag ook wel door hoor. Geen enkel probleem.

 

‘s Avonds rijden we naar Longhorn, daar hadden we vorig jaar voor het eerst gegeten, smaakte toen heerlijk maar was zoveel dat we de helft hadden meegenomen en later aan een zwerver hadden gegeven. Om nu niet weer naar een zwerver op zoek te hoeven besluiten we geen voorgerecht te nemen, en kiezen we bewust een half rack spareribs, Prospero gaat trouwens voor biefstuk met aardappelpuree. Het is allemaal weer erg lekker en de hoeveelheid is meer dan genoeg.

Inmiddels is het half tien als we terugkomen, we zitten nog even op het balkon en gaan tegen tienen naar bed. Best vroeg maar we zijn alle vier moe en vallen zo in slaap.